"ไม่เอาอ่ะ ไม่ขึ้นไปพูดบนเวทีหรอก แค่คุยกับเพื่อนตามปกติ เพื่อนมันยังบอกว่าฉันพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง"
"ไม่กล้าใส่หรอกกระโปรงสั้นเหนือเข่า น่องฉันยังกะโต๊ะบิลเลียด"
"หน้าตาขี้เหล่อย่างฉันเนี่ยนะ จะทำงานพีอาร์ได้ อย่ามาชวนซะให้ยาก"
"คนมีปูมหลังเลวๆอย่างฉัน ทำอะไรก็ไม่มีใครเห็นค่าหรอก อย่ามาปลอบใจกันเลย"
คุ้นเคยกันไหมคะกับรูปประโยคทำนองนี้
ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ว่า
"เสียงเหล่านั้นมาจากไหน หรือใครพูดกรอกหูเรา
จนเราพร่ำบอกตัวเองอย่างอัตโนมัติว่า
"ฉันไม่ดีพอหรอก ..ฉันไม่คู่ควรหรอก"
ไม่ว่าเสียง Inner Critic เหล่านั้นจะมาจากไหน
วันนี้ ขอถามเพียงคำถามเดียว
"เรากล้าท้าทายเสียงวิจารณ์เหล่านั้นในใจเราไหม ? .. กล้า หรือ ไม่กล้า !"
กล้าพอไหม ที่จะลุกขึ้นเผชิญหน้าและจับเข่าคุยกับเสียงวิจารณ์ตัวเองพวก
นั้น กล้าพอไหม ที่จะยิ้มให้เขา แล้วบอกเขาว่า "ที่เธอกล่าวหาฉันนั้นน่ะ
มันเป็นเพียงเสี้ยวส่วนเล็กๆเสี้ยวส่วนหนึ่งในชีวิตฉันเท่านั้นเอง
มันไม่ใช่ทั้งหมดหรอก ฉันยอมรับว่าที่เธอพูดมันอาจจะมีส่วนถูกอยู่บ้าง
แต่เขตแดนชีวิตของฉันนั้นมันกว้างใหญ่ไพศาล
และเต็มไปด้วยดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อีกมากมาย
ซึ่งฉันยังไม่ได้เดินทางเข้าไปค้นหาเลย
ฉันคงเสียเวลากับเธอนานนักไม่ได้หรอกคุณวิจารณ์
ฉันยังมีความฝันที่อยากทำอีกเยอะ แต่ถึงยังไง ฉันก็อยากจะขอบคุณนะ
ที่ทำให้ฉันเติบโตและแข็งแรงขึ้น ลาก่อนละนะ
